Ptactwo Bałtyku

Ptactwo Bałtyku

Bałtyckie plaże to środowisko życia wielu gatunków ptaków.

Obszar jest ważnym miejscem zimowania kilku gatunków ptaków wodnych, w tym przede wszystkim nurów i  kaczek morskich. Liczebność zimujących na terenie obszaru stad ptaków sięga 200 000–250 000 osobników. Najwyższą liczebność osiągają zgrupowania lodówki Clangula hyemalis (90 000–120 000 osobników) i uhli Melanitta fusca (14 000–20 000 osobników). Do innych gatunków grupujących się w zimą na przybrzeżnych wodach Bałtyku należą m.in.: nur rdzawoszyi Gavia stellata (100–500 osobników), nur czarnoszyi Gavia arctica (200–500 osobników), perkoz rogaty Podiceps auritus (50–100 osobników), markaczka Melanitta nigra (5000–8000 osobników), mewa srebrzysta Larus argentatus (8000–15 000 osobników), nurnik Cepphus grylle (co najmniej 1500 osobników) i alka Alca torda (500–1000 osobników). Zimujące na terenie obszaru populacje uhli, lodówki, nurnika i  alki należą do najliczniejszych w polskiej strefie Bałtyku.

Sieweczka obrożna                    Rybitwa białoczelna                    Rybitwa czubata                                  

              

Rybitwa rzeczna                                                                           Ostrygojad                                               nur rdzawoszyi        

                      

Perkoz                                                 Markaczka                                                 Mewa srebrzysta   

                                                                    

http://www.kierunekbaltyk.pl/38/partnerzy/stacja_ornitologiczna

http://www.wwf.pl/co_robimy/gatunki_glowna/ptaki/

Nasze Morze Bałtyckie........................

Co 20 minut na świecie ginie jeden gatunek ryb...................

Na podstawie badań Stacji Morskiego Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego z którego wyczytaliśmy 

Dlaczego giną gatunki fauny i flory Bałtyku

Do najważniejszych informacji jakie aktualnie nauka stara się społeczeństwu i rządzącym przekazać, należy nowy ranking zagrożeń degradacji bioróżnorodności morza. Definiując je i ustalając listę od pierwszoplanowego do dalszych, wskazuje się na siłę ich destrukcji dla naturalnych elementów ekosystemu. Warte dodatkowego podkreślenia jest to, iż wymienione zagrożenia najczęściej współwystępują. Jednak wiele z nich może także samodzielnie odgrywać poważną rolę destrukcyjną. Wszystkie są efektem złego zarządzanie zasobami przyrody.

ierarchia zagrożeń zasobów i naturalnej różnorodności gatunkowej morza.

1. Fizyczne niszczenie, fragmentacja i likwidacja siedlisk:

• całkowite (np. budowa umocnień brzegowych, falochronów, polderów, wydobywanie piasku i kruszywa, tworzenie pogłębionych torów wodnych);
• częściowe (np. refulacje brzegów, niszczenia dna przez trałowanie, wypłukiwanie makrofitów).

2. Nadmierna eksploatacja zasobów żywych i nieożywionych:

• nadmierne połowy gatunków przemysłowych dokonywanie zmiany struktury zasobów; nadmierne połowy przynęt (ryb i skorupiaków); przyłów gatunków chronionych i rzadkich;
• eksploatacja makroglonów (np. krasnorostw i brunatnic);
• eksploatacja podłoża (np. wydobywanie piasku).

3. Eutrofizacja i zanieczyszczenia:

• antropogeniczne przedostawanie się do ekosystemu morza nadmiaru biogenów i materii organicznej, prowadzące do zmian troficznych (wzrostu żyzności), zmian chemicznych (np. ubytków tlenu) i fizycznych (spadek przejrzystości wód, wzrost osadów);
• wprowadzanie do środowiska morskiego: toksycznych dla organizmów substancji chemicznych (np., związków typu DDT, PCB, metali ciężkich, substancji ropopochodnymi, leków); szkodliwych elementów fizycznych (np. odpadów komunalnych, przemysłowych oraz militarnych), zanieczyszczeń mikrobiologicznych.

4. Introdukcje i inwazje gatunków nie rodzimych:

• zarybienia (celowe)
• zawleczenia, ucieczki z hodowli (przypadkowe)
• semi-naturalne inwazje przez poszerzenie zoogeograficznego zasięgu występowania pod wpływem antropogenicznego udostępniania nisz w nowym-sąsiednim siedlisku.

Przyczyną złego zarządzania zasobami morza i nieskutecznej ochrony jego naturalnej różnorodności gatunkowej jest:

• Niedostateczna wśród rządzących jest wiedza o morzu i powinnościach jego ochrony w skali międzynarodowej (w tym słabe wypełnianie podpisanych zobowiązań).
• Brak ochronnych aktów prawnych adekwatnych do aktualnej sytuacji bałtyckiej przyrody i wiedzy naukowej na jej temat
• Nieprzestrzeganie obowiązującego a prawa oraz brak egzekwowania kar za wykroczenia i przestępstwa wobec środowiska naturalnego morza.
• Złe wyposażenie i usytuowanie w strukturze administracji państwowej jednostek odpowiedzialnych za nadzór nad ochroną zasobów morza.
• Brak kontroli Ministerstwa Środowiska nad eksploatacji przyrodniczych zasobów morza (zasoby ryb morskich i rybołówstwo znajdują się w gestii resortu rolnictwa)
• Polityczne lekceważenie spraw dotyczących potrzeb ochrony przyrody w ogóle a ochrony zasobów morza w dwójnasób.

Lemury Katta

Lemury katta stosunkowo dużo czasu spędzają na ziemi, nie oddalając się jednak zbytnio od swoich drzew, gotowe do natychmiastowego powrotu w przypadku najmniejszego zaniepokojenia. Aktywne wyłącznie w ciągu dnia.

Po 4,5-miesięcznej ciąży samica rodzi 1–2, rzadziej 3 młode, które wczepiają się w futro na brzuchu matki i wiszą tam, nie krępując swobody jej ruchów, do ukończenia 2 tygodnia życia. Po tym okresie przechodzą na grzbiet rodzicielki i zostają tam do momentu osiągnięcia sprawności pozwalającej im poruszać się wraz z grupą. 30 do 50% młodych ginie przed osiągnięciem pierwszego roku życia. W niewoli odnotowano lemura katta żyjącego 25 lat. Zarówno samce jak i samice posiadają gruczoły nadgarstkowe wielkości około 1 cm znajdujące się na wewnętrznej powierzchni przedramienia prawie 25 cm powyżej stawu nadgarstkowego. Obie płcie posiadają również gruczoły w okolicy odbytu. Samce dodatkowo, gruczoły ramienne na górnej części klatki piersiowej. Służą one do znakowania terytorium i ustalania hierarchii. Znane są również walki z wykorzystaniem ogonów przesączonych zapachem z gruczołów nadgarstkowych oraz ramiennych, podczas których rywal eksponuje swój ogon machając nim 

w kierunku przeciwnika.